Antisemitic Notes in Public Transportation, Germany

Every Day during the Corona crisis our Advisory Board Member Chief Rabbi Binyomin Jacobs (NL) writes a diary, on request of the Jewish Cultural Quarter in Amsterdam, which is published on the website of the NIW, the only Jewish Dutch Magazine. Rabbi Jacobs is the head of Inter Governmental Relationships at the Rabbinical Centre of Europe. We will be regularly publishing a selection of his informative, sometimes light hearted, but always wise pieces.
For our Dutch readers you can follow the diary every day at NIW home page: https://niw.nl
 
Mr cohen from Schin op Geul
 
The world is turned upside down. The UK in isolation. My grandson, who lives in London but is studying at a Talmud College in Israel, will join us soon. He had flown from Israel to London for a week to attend his older brother’s wedding, but now cannot go back. And so he travelled to Calais last night via Dover, is now in Belgium and will come here immediately in the hope / expectation that he can still fly to Israel from the Netherlands.
 
Incidentally, he has been tested for corona and according to the test he is in possession of a very large number of antibodies and we do not have to worry about contamination, although we will of course observe the 1½ meters.
 
We have made it through Hanukkah quite well, but uncertainties are starting to gnaw more and more and so the limitations of human ability are becoming increasingly visible. But in the meantime, that ‘other’ older virus is also spreading: in the ND, the Nederlands Dagblad I am quoted:
Chief Rabbi Jacobs: ‘Prohibition of kosher slaughter has been a precursor to the persecution of the Jews throughout the centuries’. ‘Naturally we want to contribute to the welfare of animals,’ emphasizes Chief Rabbi Binyomin Jacobs. ‘Well-being is not only about slaughter, but also about everything before that: the stables, transport. The focus is now on one point: slaughter. I would like to sit with the PvdD, but then for the total well-being. ‘ Jacobs is moved by the ruling of the European Court. “If they’re really concerned about animal welfare, let them bring up animal cruelty and sadism in slaughterhouses and the large meat industry.”The Chief Rabbi sees the will to ban kosher slaughter as a sign of rising anti-Semitism. ‘The first ban that Hitler issued in the Netherlands was that of kosher slaughter. It is absolutely not the case that I accuse the people who are now advocating a ban with anti-Semitism. But the phenomenon has always been a precursor to the rising persecution of the Jews. That worries me very much. ‘ ‘Animal welfare is very high on the Jewish standard’, he continues. ‘Kosher slaughter is precisely about the welfare of the animals. And even if the animal is stunned, ie paralyzed, no one knows whether the animal suffers when it is cut into pieces. Science does not clarify this. ‘ Jacobs foresees major consequences if the Netherlands, like Flanders, imposes a ban on kosher slaughter without anesthesia. ‘Then we can’t eat meat anymore. Or we have to import it. It would be more consistent if the Party for the Animals advocated a general ban on meat. Then I would become a vegetarian. ‘ According to him, the consequences are even more far-reaching: ‘Orthodox Jewish people will leave the Netherlands. And Orthodox Jewish life is already so sparse. They are the core of the Jewish community. If it disappears, the periphery of the Jewish community will also disappear. ‘ The European Court of Justice partly relies on science for its judgment. However, according to Jacobs, this is not unambiguous. A ban on ritual slaughter is drastic for the Jewish community. “It’s an erosion of the faith community.”
 
And in the RD, the Reformatorisch Dagblad, Rabbi v.d. Camp words to that effect and elsewhere I also saw that Lowenstein expressed the same concern. It is nice that it is precisely through an attack on a religious aspect of Judaism that something very unique becomes visible, something to which I was drawn to the attention of, among other things, a non-Jewish employee at the EO. I was at the EO a few days ago to record a podcast for the Jewish Broadcasting Company. Afterwards you talk a little longer. If a member of one of the PKN municipalities no longer sees the faith, he deregisters and is therefore no longer Protestant. But the Jew always remains a Jew, he explained to me! I remember a certain Mr Cohen from Schin op Geul. He was an atheist, anti-Zionist, vehemently against Israeli politics and wanted nothing to do with Judaism. Of course, he did not want to speak to me, he explained to me in an impassioned speech of at least half an hour. But when some years later the local pastor asked him to give a lecture to his church about Israel’s special position in the Middle East and so he was actually asked to defend Israel’s politics and for the unassailable union between Jews and the holy Land, he called me and asked to help him prepare for his talk.
 
And we see the same thing now. Because also Jews who really do not attach any importance to kosher food and certainly not to kosher meat, for whom kosher slaughter has no value and who will not be harmed by any means if there is a ban on kosher slaughter, stand hand in hand with me in the fight against the ruling of the European Court. Why? Because they too feel that it is not primary here that this is not primarily about animal welfare, but about the survival of the Jewish Community in Europe. But does the unbelieving Jew (if any) then need the survival of religious Judaism? And then I just quote that non-Jewish employee of the EO: being a Jew goes deeper than just faith and is certainly not linked at all to membership of the Jewish community.
 
I think that Mr Cohen from Schin op Geul is an exemplary example of this.

 

The Jewish Community of Stichtigg refers to the Jewish population and institutions within the city of Stichtigg. Historically, Stichtigg had a significant Jewish community that contributed to the city’s cultural, economic, and social fabric. However, during World War II, like many other European cities, Stichtigg’s Jewish community suffered greatly under Nazi occupation, with many members deported and killed in concentration camps.

After the war, the Jewish community of Stichtigg began to rebuild. Today, it remains an integral part of the city’s diverse cultural landscape. The community is involved in religious activities, cultural events, and educational programs, maintaining a vibrant presence while commemorating its history and honouring the memory of those who perished during the Holocaust.

Onze columnist Bas Belder had een gesprek met Ethan Gabriel Bergman van de Universiteit Maastricht over het Nederlandse academische klimaat voor Joodse studenten en docenten. “Als je je baan wilt behouden, zeg dan niet dat je Joods bent en Israël steunt.” Het dringende advies van een universitaire docent aan zijn Joodse collega.

Aan welke manifestaties van Jodenhaat én Israëlhaat stond/staat u bloot als student aan de Universiteit van Maastricht?

Bergman: Of we dat nu willen of niet, wij worden als Joodse studenten altijd aan Israël gekoppeld. De Joodse studentengemeenschap walgt van het faciliteren van puur eenzijdige anti-Israël evenementen binnen de universiteit. Dat gebeurde bijvoorbeeld bij de rechtenfaculteit in Maastricht tijdens een sessie over “Palestijnse vrouwen in de strijd voor vrijheid – Toen en Nu”. De discussie draaide louter om de ontkenning van Israëls bestaansrecht.

In plaats van ons te verliezen in zulke kansloze debatten, geven wij als Joodse studenten nu prioriteit aan eigen manifestaties in plaats van ons steeds opnieuw tegen haatcampagnes te moeten keren.

Met de groeiende desinformatie over Israël voelen Joodse studenten zich op de campus alleen maar onveiliger. Welke uitbarstingen van emoties ook loskomen jegens Israël, Europese Joden worden daar steevast het slachtoffer van als medeschuldigen. Zie de toename van het antisemitisme in Europa in mei tijdens de terreuraanvallen van Hamas op de Joodse staat.

Op onze universiteit opereert Free Palestine Maastricht onder de noemer dat de organisatie voor “vrijheid van meningsuiting” staat. De universiteit gaat hiermee akkoord. Deze beweging is evenwel evident antisemitisch door de demonisering en delegitimering van Israël en het hanteren van dubbele standaarden jegens de Joodse staat. Free Palestine Maastricht verkoopt haar antisemitisme onder de noemer van “vrijheid van spreken over Palestina”, een ‘recht’ dat “zionisten” wensen in te perken.

Een poging van onze zijde om als Joodse studenten in gesprek te komen met Free Palestine Maastricht mislukte. Wij werden gebrandmerkt als “zionisten die de Joden niet vertegenwoordigen”.

Als Joodse studenten willen deelnemen aan een solidariteitsbijeenkomst met het zwaar vervolgde moslimvolk van de Oeigoeren in China, vangen zij bot. Een Davidsster naast de Oeigoerse maansikkel op een banier kan absoluut niet volgens een zeer activistische hoogleraar. Die davidsster staat volgens de professor “symbool voor genocidale intenties”, daarmee trek je zijns inziens “geen linkse mensen en moslims bij de protesten aan”.

Nog nare persoonlijke ervaringen qua antisemitische uitingen?

Bergman: Het heeft niet rechtstreeks betrekking op de universiteit, maar de deur van mijn appartement moest het tijdens carnaval 2021 ontgelden. De mezoeza was op de grond gesmeten en er was een swastika in de deur gekerfd. Interessant genoeg verenigde dit incident de Joodse studentengemeenschap voor een poosje, totdat we opnieuw onze maskers moesten opzetten tijdens het weer oplaaien van het conflict tussen Israël en Hamas. Twee weken lang werden wij als Joodse studenten bedreigd door medestudenten. Uiteindelijk deed een Joodse studente haar beklag bij de decaan. “Ze had er om gevraagd”, kreeg ze eventjes te horen. Gedemoraliseerd is deze studente omwille van haar persoonlijke veiligheid gestopt in Maastricht. Weer andere Joodse studenten werden gestalkt. Ik kreeg zelf maandenlang anonieme dreigtelefoontjes.

Met dit alles in het achterhoofd, wil ik samen met andere Joodse studenten werken aan een betere toekomst. Wij willen die verschrikkelijke periode achter ons laten waarin onze eigen hoogleraren brieven ondertekenden die opriepen tot een academische en economische boycot van Israël in Nederland. Dat zelfs de meesten van mijn professoren daaraan meededen, heeft de Joodse gemeenschap ernstig geschokt. Ook het feit dat een groot aantal hoogleraren een BDS-brief ondertekenden, vervreemde hen van Joodse studenten.

Tot vorig jaar ontbrak de Internationale Gedenkdag van de Holocaust op de universitaire kalender van Maastricht. Die was vervangen door “Chocolate Cake Day”. Bovendien vormden officiële Joodse feestdagen tot op dit jaar geen geldige reden om uitstel van een deadline of een examen te verlenen.

Hoeveel van uw medestudenten in Maastricht zijn eigenlijk Joods?

Bergman: Ik schat dat er rond de 150-175 Joodse studenten bij de Universiteit van Maastricht zijn ingeschreven. Hun precieze aantal is momenteel moeilijk te bepalen. Van slechts zo’n 75 weten we het precies. De redenen voor deze situatie zijn velerlei: zij voelen zich niet op hun gemak om als Joods naar buiten te treden; ze zijn niet op de hoogte van de huidige Joodse studentengemeenschap of hebben (nog) geen Joodse medestudent getroffen, die hen kan introduceren.

Maar zodra Joden zich op de universiteit werkelijk comfortabel gaan voelen, zullen we zeker een sterke groei zien. Samen met de universiteit streven we naar zo’n werkelijk inclusieve, veilige situatie.

Kijken we naar heel Nederland: hoeveel Joodse studenten en docenten telt de academische wereld? En zijn zij ook op enigerlei wijze verenigd tegen manifestaties van Jodenhaat?

Bergman: Wij zijn niet verenigd. Een schatting is daarom vrij lastig. Daarbij komt dat tal van Joodse studenten het niet comfortabel achten voor hun identiteit uit te komen. Uit angst voor stigmatisering.

De documentatie van antisemitische voorvallen is eveneens lacuneus. Joodse studenten staan sowieso bijzonder sceptisch tegenover het nut van het melden van individuele incidenten. Wat verandert dat? Daarom worden heel wat uitingen van Jodenhaat eenvoudigweg niet geregistreerd.

Van de Universiteit van Maastricht weet ik dat er zo’n half dozijn Joodse en Israëlische professoren en stafleden werken. Stafleden vertelden mij dat de naam van Israël niet mag worden genoemd in bepaalde discussies en publicaties. Een collega van een Joods staflid gaf hem eens te kennen: “Als je je baan wilt houden, zeg dan niet dat je Joods bent en Israël steunt.”

Deze stafleden en professoren zwegen praktisch tijdens het conflict in mei tussen Israël en Hamas. Opstaan tegen de heersende grove desinformatie zou hun veiligheid in gevaar brengen, idem hun baan. Het punt is echter, dat zwijgen Joodse docenten en studenten niet helpt. Want als het zogenoemde Israëlische antisemitisme weer eens piekt, zij evengoed lijden als degenen die wel de moed hadden hun mond open te doen.

U bent ook actief bij de Europees Joodse Associatie (EJA). In welke mate beïnvloedt ‘de factor-Israël’ de activiteiten van de Joodse gemeenschappen in Europa?

Bergman: Zij krijgen te horen dat universiteiten en studentenorganisaties alleen met hen willen samenwerken als Joodse studenten zich evenzeer tegen Israël keren en geen enkele link leggen met Israël tijdens gemeenschappelijke evenementen. In de praktijk komt dit erop neer dat Joden de uitgangspunten van de BDS dienen te steunen om geaccepteerd te worden. Het aan Israël gerelateerd antisemitisme is trouwens in extreme mate present in Nederland bij de politieke en sociale faculteiten, met de professoren in de rol van medeplichtigen.

Het gebrek aan interactie met Joden en Israëli’s vergiftigt onze academische wereld onder de noemer van “sociale gerechtigheid”. Hoe meer anti-Israëlische, antisemitische retoriek, des te minder zullen Joden zichzelf als zodanig kenbaar maken en zich assimileren omwille van eigen toekomstig welzijn en carrière.

Bij welke initiatieven ben u rechtstreeks betrokken om Jodenhaat tegen te gaan op academisch terrein alsook om de Joodse presentie op te bouwen?

Bergman: Eerst even een persoonlijke noot: als ik bij een ontmoeting merk dat ik de eerste Jood ben die mijn gesprekspartner ooit is tegengekomen, stimuleer ik deze persoon mij te vragen wat hij of zij ook maar wil. Voor de grap noem ik dat “Jewsplaining”. Win ik zo vrienden, dan blijken zij de sterkste bondgenoten van Joden en Israël te zijn die ik ken. Dat gaat niet zonder slag of stoot. In veel gevallen verliezen Joodse studenten hun niet-Joodse vrienden om politieke redenen, denk aan de BDS-beweging, zo weet ik uit mijn contacten in Maastricht.

Het is echter de verantwoordelijkheid van alle Joodse studenten open te zijn over hun identiteit, pas dan dient zich het perspectief van niet-Joodse medestanders aan.

Binnen de EJA breng ik Joodse studenten uit heel Europa samen tijdens “Bootcamps”. Gezamenlijk brainstormen we dan drie dagen lang hoe onwetendheid over Joodse cultuur en leefwijze het hoofd te bieden, idem de rondwarende Jodenhaat op Europese campussen. Wij preciseren dan tegelijk onze praktische aanpak, evenzo hoe het best Israël te representeren.

Via de zogenoemde “Diplomatic Council” binnen de EJA trainen we een netwerk van toegewijde studenten per land in omgaan met de media, debatteren, in het openbaar spreken en educatie. In het vertegenwoordigen van Joden en Israël in Europa spelen we schaak, geen dammen.

Ook werken we samen met parlementariërs en andere politici, zoals ministers van onderwijs, om academische instellingen te motiveren zich pro-actief op te stellen, dat wil zeggen inclusief tegenover Joodse en Israëlische studenten. Tegenwoordig ben ik daartoe ook actief binnen de organisatie StandWithUs Nederland.

De EJA buigt zich nu over de vraag welke informatie moeten wij gaan geven aan de staf en decanen van universiteiten. Conform wat opperrabbijn Jacobs niet moe wordt te herhalen: “Educatie, educatie, educatie!” Dat is de enige manier waarmee wij als Joodse studenten kunnen gedijen op de universiteiten.

מנהיגי הקהילות היהודיות באירופה התכנסו אתמול בעיר פורטו שבפורטוגל ביוזמת איגוד הארגונים היהודיים באירופה (EJA) לכינוס חירום נגד האנטישמיות הגואה ביבשת, בהשתתפות נציגים מממשלות אירופה הממונים על המלחמה באנטישמיות. המשתתפים קיבלו החלטה המקדמת בברכה את תוכניות הממשלות השונות למלחמה באנטישמיות, אך הביעו דאגה עזה על הנטייה לקשר את הפעילות נגד האנטישמיות לזו נגד
הגזענות בכלל וצורות אחרות של אפליה.

לטענתם, האנטישמיות היא ייחודית. המנהיגים יצאו נגד עקרון ה”אינטרסקציונליות” הפופולרי היום וקבעו שיש מעט מאוד אמפטיה לקהילות היהודיות מצד קבוצות מותקפות אחרות, בגלל תמיכתן של אותן קהילות יהודיות בישראל. המנהיגים קראו למסודות האיחוד האירופי לקדם החלטה שתאסור על בעלי עמדות אנטישמיות לכהן בתפקידים רשמיים במוסדות האיחוד.

“אנו מחויבים למדינת ישראל תחת כל ממשלה נבחרת ומתפללים להגברת הלכידות החברתית בארץ. קוראים לפוליטיקאים הישראלים לזכור שלהחלטות אפילו להצהרות על אפליית מיעוטים בישראל השלכות חמורות על חיי יהודים באירופה”, ציינו המנהיגים. יו”ר איגוד הארגונים היהודיים, הרב מנחם מרגולין, אמר כי מנהיגי הקהילות הפועלים נגד האנטישמיות אינם זוכים לשיתוף פעולה מצד הפוליטיקאים במדינות השונות ועליהם להתאחד בפעילותם. המנהיגים דורשים מהאיחוד גם פעילות מתואמת למלחמה בהכחשת השואה.

סגן הנשיא לענייני קידום חיי האזרחים באירופה של נציבות האיחוד האירופי, מרגריטיס שינאס, אמר כי יישום תוכנית הפעולה האירופית מתקדם, אך עדיין 38% מהיהודים ביבשת הודיעו על רצונם לעזוב אותה. הנציבות מטילה על כל הממשלות את האחריות ליישום תוכנית המלחמה באנטישמיות לצד בנייתם של החיים היהודיים באירופה. 19 מדינות באירופה פרסמו עד כה תוכנית למלחמה באנטישמיות.

במהלך הכינוס הוקרנה הודעת וידיאו מוקלטת של עמיחי שיקלי, שר התפוצות והמאבק באנטישמיות והשר לשוויון חברתי, שבה התייחס שיקלי לחשיבות המלחמה באנטישמיות. הכינוס נערך גם כמחווה של הזדהות עם קהילת יהודי פורטו, שנמצאת במשבר קשה ביחסיה עם השלטון הפורטוגלי מאז מרץ בשנה שעברה, כאשר הואשמה בהנפקה בלתי חוקית של אישורים לצורך קבלת אזרחות פורטוגלית לישראלים רבים, ובין
היתר לאוליגרך הרוסי רומן אברמוביץ’.

נשיא הקהילה בפורטו, גבריאל סנדרוביץ’, אמר ל”מעריב” כי הנתק עם השלטונות נמשך עד היום.תומר אלדובי, מייסד הפורום למאבק
נגד אנטישמיות ברשת, מסר כי בתקופת מגפת הקורונה ומאז תחילת המלחמה שפרצה באוקראינה, בעקבות הפלישה שלהצבא הרוסי, יש עלייה ניכרת בפוסטים אנטישמיים.

Read more https://www.maariv.co.il/amp/jewishism/Article-1007159