Bulgarian Synagogue and Halle Memorial Targeted in Anti-Semitic Attacks in Europe

The barbaric attack of Hamas terrorists on Israel on 7th October, resulted in the most lethal assault against the Jewish people since the Holocaust. More than 1400 Jews – women, children, men, and the elderly, including Holocaust survivors – were tortured, raped, and murdered. Over two hundred were taken hostage. These events have an immense impact on Jewish communities worldwide.

Many national leaders and heads of international organizations across the globe have condemned these acts in the strongest terms and expressed their full support and solidarity with the State of Israel. At the same time, there have also been demonstrations in many countries – including in some countries and regions which we represent – in which individuals praised these heinous actions of Hamas, “celebrated” the murder of Jews, and even called for more antisemitic assaults.

Jewish communities are fearful and are being threatened. Synagogues and other Jewish sites have been attacked. Schools have closed since they can no longer guarantee the safety of their students. Shabbat gatherings require the presence of armed guards for protection. In some cities, Jews are being harassed and accosted on the streets. Posters of the captive hostages are defaced and torn down. Antisemitism online has surged in an unprecedented way.

We, the undersigned Special Envoys and Coordinators, have a shared mandate to combat antisemitism and to safeguard Jewish life. We commend the resolute action of many national authorities to protect Jewish communities, as Jews around the world have not faced such challenges since the Holocaust. Mindful of those darkest days, we stand with the Jewish people. We will do everything in our power to see that hatred against Jews is rebuked and that Jewish life flourishes in peace. Antisemitism and all forms of hate are incredibly harmful and unacceptable.

Therefore:

· We call on governments to assess the needs and provide the necessary security assistance that Jewish communities require at this time of crisis.

· We urge police and law enforcement to be vigilant of threats against Jews and to be aware that Jewish people around the world should not be held responsible for the words and actions of the Israeli or any other government, as illustrated by the non-legally binding International Holocaust Remembrance Alliance Working Definition of Antisemitism.

· We denounce antisemitic acts taking place on some campuses and urge university administrators to condemn them and ensure that their Jewish students, like all other students, have the safety and support needed in these difficult times, to enjoy their right to education.

· We urge civil society – including sports federations, religious communities, the cultural sector and academic circles – not to stand by or stay silent, but rather use their influence to effectively counter antisemitism and promote public acts of solidarity.

· We are distressed about the online upsurge of antisemitic messages, disinformation, hate speech, and terrorist content, which instigate real world hate crimes and threaten the very social cohesion that binds our democratic societies together. We decry the social media platforms that amplify and multiply this content and call on them to act in line with the law and their own terms of service.

History has taught us that at times like these, we must speak up and cannot be indifferent.

“Never again” is now!

Signed,

Chryssoula ALFIERI
Ambassador, Special Envoy of the Ministry of Foreign Affairs for Combatting Anti-Semitism and for the Protection of Holocaust Remembrance, Greece

Andrew BAKER
Personal Representative of the OSCE Chairperson-in-Office on Combating Anti-Semitism

Luiz BARREIROS
Head of Delegation to IHRA, Ministry of Foreign Affairs, Portugal

Delphine BORIONE
Ambassador at Large for Human Rights responsible for inter-national issues relating to the Holocaust, looted property and remembrance, France

Michal COTLER-WUNSH
Israel’s Special Envoy for Combating Antisemitism

Arvydas DAUNORAVIČIUS
Lithuania’s Ambassador-at-Large for the Holocaust remembrance issues

Irena DIMITROVA
Deputy Minister of Foreign Affairs of Bulgaria and National Coordinator on combating antisemitism

David FERNANDEZ PUYANA
Ambassador, Permanent Observer of the UN University for Peace to the UN Office & intl. organizations in Geneva & Permanent Delegate of UPEACE to UNESCO

Simon GEISSBÜHLER
Ambassador, Head of Peace and Human Rights Division,
Federal Department of Foreign Affairs, Switzerland

Alexandre GUESSEL
Special Representative of the Secretary General on antisemitic, anti-Muslim and other forms of religious intolerance and hate crimes, Council of Europe

Michel HEINTZ
Interministerial Delegate in charge of the coordination of policies to combat racism, anti-Semitism and anti-LGBTIQ+ hatred, Luxembourg

Felix KLEIN
Federal Government Commissioner for Jewish Life in Germany and the Fight against Antisemitism

Olivier KLEIN
Former Minister, French national Delegate against racism, antisemitism and LGBTI-phobia

Robert KLINKE
Ambassador, Special Representative for Relations with Jewish Organisations, Issues relating to Antisemitism, International Sinti and Roma Affairs, Holocaust Remembrance

Maria Fabiana LOGUZZO
Ambassador, Argentina’s Special Representative for the fight against Antisemitism and Head of Delegation to IHRA

Fernando K. LOTTENBERG
Commissioner to Monitor and Combat Antisemitism, Organization of American States

Sara LUSTIG
Special Advisor to the Prime Minister of Croatia for Holocaust Issues and Combating Antisemitism

Deborah LIPSTADT
Ambassador, US Special Envoy to Monitor and Combat Antisemitism

Deborah LYONS
Ambassador, Canada’s Special Envoy on Preserving Holocaust Remembrance and Combatting Antisemitism

Lord John MANN
UK Government Advisor on Antisemitism

Antonio MARTINO
Director, Department for Fostering Austrian-Jewish Cultural Heritage and Combating Antisemitism, Federal Chancellery, Austria

Bogdan MAZURU
Ambassador, Special Representative of the Government of Romania for the remembrance policies and for the fight against antisemitism and xenophobia

Ulf MELGAARD
Director, International law and Human rights, Ministry of Foreign Affairs of Denmark

Jaime MORENO
Coordinator of the Spanish National Plan against Antisemitism and Head of Delegation to IHRA

Giuseppe PECORARO
Italian Coordinator on Combating antisemitism, Italian Government

Rt Hon the Lord Eric PICKLES
UK Special Envoy on Post Holocaust Issues

Robert ŘEHÁK
Czech Republic’s Special Envoy for Holocaust Issues, Interfaith Dialogue and FoRB

Ringo RINGVEE
Estonia’s National coordinator of measures against anti-Semitism

Vince SZALAY-BOBROVNICZKY
Deputy State Secretary, Civil and Social Affairs. Prime Minister’s Office, Hungary

Ulrika SUNDBERG
Special Envoy to the OIC, Intercultural and Interfaith Dialogue of Sweden

Eddo VERDONER
National Coordinator on Combating Antisemitism, The Netherlands

Katharina VON SCHNURBEIN
European Commission Coordinator on combating antisemitism and fostering Jewish life

ZAGREB: Hungary’s prime minister declares that the “color” of Europeans should not mix with that of Africans and Arabs. His Polish counterpart claims Jews took part in their own destruction in the Holocaust. And the Croatian president has thanked Argentina for welcoming notorious pro-Nazi war criminals after World War II.Ever since World War II, such views were taboo in Europe, confined to the far-right fringes. Today they are openly expressed by mainstream political leaders in parts of Central and Eastern Europe, part of a global populist surge in the face of globalization and mass migration.
“There is something broader going on in the region which has produced a patriotic, nativist, conservative discourse through which far-right ideas managed to become mainstream,” said Tom Junes, a historian and a
researcher with the Human and Social Studies Foundation in Sofia, Bulgaria.
In many places, the shift to the right has included the rehabilitation of Nazi collaborators, often fighters or groups celebrated as anti-communists or defenders of national liberation. In Hungary and Poland, governments are also eroding the independence of courts and media, leading human rights groups to warn that democracy is threatened in parts of a region that threw off Moscow-backed dictatorships in 1989.
Some analysts say Russia is covertly helping extremist groups in order to destabilize Western liberal democracies. While that claim is difficult to prove with concrete evidence, it is clear that the growth of radical groups has pushed moderate conservative parties to veer to the right to hold onto votes.
That’s the case in Hungary, where Prime Minister Viktor Orban and his Fidesz party – the front-runner in the April 8 elections – have drawn voters with an increasingly strident anti-migrant campaign. Casting himself as the savior of a white Christian Europe being overrun by hordes of Muslims and Africans, Orban has insisted that Hungarians don’t want their “own color, traditions and national culture to be mixed by others.”
Orban, who is friendly with Russian President Vladimir Putin, was also the first European leader to endorse Donald Trump in the 2016 U.S. presidential race. In 2015, he erected razor wire at Hungary’s borders to stop migrants from crossing and has since been warning in apocalyptic terms that the West faces racial and civilizational suicide if the migration continues. Orban has also been obsessed with demonizing the financier and philanthropist George Soros, falsely portraying the Hungarian-born Holocaust survivor as an advocate of uncontrolled immigration into Europe. In what critics denounce as a state-sponsored conspiracy theory with anti-Semitic overtones, the Hungarian government spent $48.5 million on anti-Soros ads in 2017, according to data compiled by investigative news site atlatszo.hu.
In a recent speech, Orban denounced Soros in language that echoed anti-Judaic cliches of the 20th century. He said Hungary’s foes “do not believe in work, but speculate with money; they have no homeland, but feel that the whole world is theirs.”
In nearby Poland, xenophobic language is also on the rise. When nationalists held a large Independence Day march in November, when some carried banners calling for a “White Europe” and “Clean Blood,” the interior minister called it a “beautiful sight.” Poland’s government has also been embroiled in a bitter dispute with Israel and Jewish organizations over a law that would criminalize blaming Poland for Germany’s Holocaust crimes.
With tensions running high in February, Prime Minister Mateusz Morawiecki listed “Jewish perpetrators” as among those who were responsible for the Holocaust. He also visited the Munich grave of an underground Polish resistance group that had collaborated with the Nazis.
In the same vein, an official tapped to create a major new history museum has condemned the postwar tribunals in Nuremberg, Germany, where top Nazis were judged, as “the greatest judicial farce in the history of Europe.” Arkadiusz Karbowiak said the Nuremberg trials were only “possible because of the serious role of Jews” in their organization and called them “the place where the official religion of the Holocaust was created.”
Across the region, Muslims, Roma, Jews and other minorities have expressed anxiety about the future. But nationalists insist they aren’t promoting hate. They claim they’re defending their national sovereignty and Christian way of life against globalization and the large-scale influx of migrants who don’t assimilate.
The Balkans, bloodied by ethnic warfare in the 1990s, are also seeing a rise of nationalism, particularly in Serbia and Croatia. Political analysts there believe Russian propaganda is spurring old ethnic resentments.
Croatia has steadily drifted to the right since joining the EU in 2013. Some officials there have denied the Holocaust or reappraised Croatia’s ultranationalist, pro-Nazi Ustasha regime, which killed tens of thousands of Jews, Serbs, Roma and anti-fascist Croats in wartime prison camps. In a recent visit to Argentina, President Kolinda Grabar-Kitarovic thanked the country for providing postwar refuge to Croats who had belonged to the Ustasha regime.
The world’s top Nazi hunter, Efraim Zuroff of the Wiesenthal center, called her statement “a horrific insult to victims.” Grabar-Kitarovic later said she had not meant to glorify a totalitarian regime.
In Bulgaria, which holds the EU’s rotating presidency, the government includes a far-right alliance, the United Patriots, whose members have given Nazi salutes and slurred minorities. Deputy Prime Minister Valeri Simeonov has called Roma “ferocious humanoids” whose women “have the instincts of street dogs.”
Junes, the Sofia-based researcher, said that even though hate crimes are on the rise in Bulgaria, the problem has raised little concern in the West because the country keeps its public debt in check and is not challenging the fundamental Western consensus, unlike Poland and Hungary.
While populist and far-right groups are also growing in parts of Western Europe, countries like Poland and Hungary are proving more vulnerable
to the same challenges, said Peter Kreko, director of Political Capital Institute, a Budapest-based think tank.
“In younger, weaker, more fragile democracies,” he said, “right-wing populism is more dangerous because it can weaken and even demolish the democratic institutions.”
The article was published on The Daily Star

Onze columnist Bas Belder had een gesprek met Ethan Gabriel Bergman van de Universiteit Maastricht over het Nederlandse academische klimaat voor Joodse studenten en docenten. “Als je je baan wilt behouden, zeg dan niet dat je Joods bent en Israël steunt.” Het dringende advies van een universitaire docent aan zijn Joodse collega.

Aan welke manifestaties van Jodenhaat én Israëlhaat stond/staat u bloot als student aan de Universiteit van Maastricht?

Bergman: Of we dat nu willen of niet, wij worden als Joodse studenten altijd aan Israël gekoppeld. De Joodse studentengemeenschap walgt van het faciliteren van puur eenzijdige anti-Israël evenementen binnen de universiteit. Dat gebeurde bijvoorbeeld bij de rechtenfaculteit in Maastricht tijdens een sessie over “Palestijnse vrouwen in de strijd voor vrijheid – Toen en Nu”. De discussie draaide louter om de ontkenning van Israëls bestaansrecht.

In plaats van ons te verliezen in zulke kansloze debatten, geven wij als Joodse studenten nu prioriteit aan eigen manifestaties in plaats van ons steeds opnieuw tegen haatcampagnes te moeten keren.

Met de groeiende desinformatie over Israël voelen Joodse studenten zich op de campus alleen maar onveiliger. Welke uitbarstingen van emoties ook loskomen jegens Israël, Europese Joden worden daar steevast het slachtoffer van als medeschuldigen. Zie de toename van het antisemitisme in Europa in mei tijdens de terreuraanvallen van Hamas op de Joodse staat.

Op onze universiteit opereert Free Palestine Maastricht onder de noemer dat de organisatie voor “vrijheid van meningsuiting” staat. De universiteit gaat hiermee akkoord. Deze beweging is evenwel evident antisemitisch door de demonisering en delegitimering van Israël en het hanteren van dubbele standaarden jegens de Joodse staat. Free Palestine Maastricht verkoopt haar antisemitisme onder de noemer van “vrijheid van spreken over Palestina”, een ‘recht’ dat “zionisten” wensen in te perken.

Een poging van onze zijde om als Joodse studenten in gesprek te komen met Free Palestine Maastricht mislukte. Wij werden gebrandmerkt als “zionisten die de Joden niet vertegenwoordigen”.

Als Joodse studenten willen deelnemen aan een solidariteitsbijeenkomst met het zwaar vervolgde moslimvolk van de Oeigoeren in China, vangen zij bot. Een Davidsster naast de Oeigoerse maansikkel op een banier kan absoluut niet volgens een zeer activistische hoogleraar. Die davidsster staat volgens de professor “symbool voor genocidale intenties”, daarmee trek je zijns inziens “geen linkse mensen en moslims bij de protesten aan”.

Nog nare persoonlijke ervaringen qua antisemitische uitingen?

Bergman: Het heeft niet rechtstreeks betrekking op de universiteit, maar de deur van mijn appartement moest het tijdens carnaval 2021 ontgelden. De mezoeza was op de grond gesmeten en er was een swastika in de deur gekerfd. Interessant genoeg verenigde dit incident de Joodse studentengemeenschap voor een poosje, totdat we opnieuw onze maskers moesten opzetten tijdens het weer oplaaien van het conflict tussen Israël en Hamas. Twee weken lang werden wij als Joodse studenten bedreigd door medestudenten. Uiteindelijk deed een Joodse studente haar beklag bij de decaan. “Ze had er om gevraagd”, kreeg ze eventjes te horen. Gedemoraliseerd is deze studente omwille van haar persoonlijke veiligheid gestopt in Maastricht. Weer andere Joodse studenten werden gestalkt. Ik kreeg zelf maandenlang anonieme dreigtelefoontjes.

Met dit alles in het achterhoofd, wil ik samen met andere Joodse studenten werken aan een betere toekomst. Wij willen die verschrikkelijke periode achter ons laten waarin onze eigen hoogleraren brieven ondertekenden die opriepen tot een academische en economische boycot van Israël in Nederland. Dat zelfs de meesten van mijn professoren daaraan meededen, heeft de Joodse gemeenschap ernstig geschokt. Ook het feit dat een groot aantal hoogleraren een BDS-brief ondertekenden, vervreemde hen van Joodse studenten.

Tot vorig jaar ontbrak de Internationale Gedenkdag van de Holocaust op de universitaire kalender van Maastricht. Die was vervangen door “Chocolate Cake Day”. Bovendien vormden officiële Joodse feestdagen tot op dit jaar geen geldige reden om uitstel van een deadline of een examen te verlenen.

Hoeveel van uw medestudenten in Maastricht zijn eigenlijk Joods?

Bergman: Ik schat dat er rond de 150-175 Joodse studenten bij de Universiteit van Maastricht zijn ingeschreven. Hun precieze aantal is momenteel moeilijk te bepalen. Van slechts zo’n 75 weten we het precies. De redenen voor deze situatie zijn velerlei: zij voelen zich niet op hun gemak om als Joods naar buiten te treden; ze zijn niet op de hoogte van de huidige Joodse studentengemeenschap of hebben (nog) geen Joodse medestudent getroffen, die hen kan introduceren.

Maar zodra Joden zich op de universiteit werkelijk comfortabel gaan voelen, zullen we zeker een sterke groei zien. Samen met de universiteit streven we naar zo’n werkelijk inclusieve, veilige situatie.

Kijken we naar heel Nederland: hoeveel Joodse studenten en docenten telt de academische wereld? En zijn zij ook op enigerlei wijze verenigd tegen manifestaties van Jodenhaat?

Bergman: Wij zijn niet verenigd. Een schatting is daarom vrij lastig. Daarbij komt dat tal van Joodse studenten het niet comfortabel achten voor hun identiteit uit te komen. Uit angst voor stigmatisering.

De documentatie van antisemitische voorvallen is eveneens lacuneus. Joodse studenten staan sowieso bijzonder sceptisch tegenover het nut van het melden van individuele incidenten. Wat verandert dat? Daarom worden heel wat uitingen van Jodenhaat eenvoudigweg niet geregistreerd.

Van de Universiteit van Maastricht weet ik dat er zo’n half dozijn Joodse en Israëlische professoren en stafleden werken. Stafleden vertelden mij dat de naam van Israël niet mag worden genoemd in bepaalde discussies en publicaties. Een collega van een Joods staflid gaf hem eens te kennen: “Als je je baan wilt houden, zeg dan niet dat je Joods bent en Israël steunt.”

Deze stafleden en professoren zwegen praktisch tijdens het conflict in mei tussen Israël en Hamas. Opstaan tegen de heersende grove desinformatie zou hun veiligheid in gevaar brengen, idem hun baan. Het punt is echter, dat zwijgen Joodse docenten en studenten niet helpt. Want als het zogenoemde Israëlische antisemitisme weer eens piekt, zij evengoed lijden als degenen die wel de moed hadden hun mond open te doen.

U bent ook actief bij de Europees Joodse Associatie (EJA). In welke mate beïnvloedt ‘de factor-Israël’ de activiteiten van de Joodse gemeenschappen in Europa?

Bergman: Zij krijgen te horen dat universiteiten en studentenorganisaties alleen met hen willen samenwerken als Joodse studenten zich evenzeer tegen Israël keren en geen enkele link leggen met Israël tijdens gemeenschappelijke evenementen. In de praktijk komt dit erop neer dat Joden de uitgangspunten van de BDS dienen te steunen om geaccepteerd te worden. Het aan Israël gerelateerd antisemitisme is trouwens in extreme mate present in Nederland bij de politieke en sociale faculteiten, met de professoren in de rol van medeplichtigen.

Het gebrek aan interactie met Joden en Israëli’s vergiftigt onze academische wereld onder de noemer van “sociale gerechtigheid”. Hoe meer anti-Israëlische, antisemitische retoriek, des te minder zullen Joden zichzelf als zodanig kenbaar maken en zich assimileren omwille van eigen toekomstig welzijn en carrière.

Bij welke initiatieven ben u rechtstreeks betrokken om Jodenhaat tegen te gaan op academisch terrein alsook om de Joodse presentie op te bouwen?

Bergman: Eerst even een persoonlijke noot: als ik bij een ontmoeting merk dat ik de eerste Jood ben die mijn gesprekspartner ooit is tegengekomen, stimuleer ik deze persoon mij te vragen wat hij of zij ook maar wil. Voor de grap noem ik dat “Jewsplaining”. Win ik zo vrienden, dan blijken zij de sterkste bondgenoten van Joden en Israël te zijn die ik ken. Dat gaat niet zonder slag of stoot. In veel gevallen verliezen Joodse studenten hun niet-Joodse vrienden om politieke redenen, denk aan de BDS-beweging, zo weet ik uit mijn contacten in Maastricht.

Het is echter de verantwoordelijkheid van alle Joodse studenten open te zijn over hun identiteit, pas dan dient zich het perspectief van niet-Joodse medestanders aan.

Binnen de EJA breng ik Joodse studenten uit heel Europa samen tijdens “Bootcamps”. Gezamenlijk brainstormen we dan drie dagen lang hoe onwetendheid over Joodse cultuur en leefwijze het hoofd te bieden, idem de rondwarende Jodenhaat op Europese campussen. Wij preciseren dan tegelijk onze praktische aanpak, evenzo hoe het best Israël te representeren.

Via de zogenoemde “Diplomatic Council” binnen de EJA trainen we een netwerk van toegewijde studenten per land in omgaan met de media, debatteren, in het openbaar spreken en educatie. In het vertegenwoordigen van Joden en Israël in Europa spelen we schaak, geen dammen.

Ook werken we samen met parlementariërs en andere politici, zoals ministers van onderwijs, om academische instellingen te motiveren zich pro-actief op te stellen, dat wil zeggen inclusief tegenover Joodse en Israëlische studenten. Tegenwoordig ben ik daartoe ook actief binnen de organisatie StandWithUs Nederland.

De EJA buigt zich nu over de vraag welke informatie moeten wij gaan geven aan de staf en decanen van universiteiten. Conform wat opperrabbijn Jacobs niet moe wordt te herhalen: “Educatie, educatie, educatie!” Dat is de enige manier waarmee wij als Joodse studenten kunnen gedijen op de universiteiten.

PORTO, Portugal — Dozens of European Jewish community leaders convened in the Portuguese city of Porto on Monday for a conference on communal strategies, including lessons from how the city’s local Jews have attracted hundreds of new congregants.

“The leaders of the Jewish community of Porto can be a great example of how just a few individuals who believe in Judaism, in the future of Jewish life, can do magnificent work,” said Rabbi Menachem Margolin, the director of the European Jewish Association, a Brussels-based lobby group that hosted the conference in Porto.